Dziś po południu dopłynęliśmy na Ruhnu.
To maleńka wyspa z ciekawą historią. Pierwsi odwiedzali Ruhnu łowcy fok ponad 5000 lat p.n.e. Pierwsze zapiski dotyczące wyspy pochodzą z 1341 roku. W latach 1621-1721 Ruhnu znajdowała się pod panowaniem Królestwa Szwecji. Następnie, do I wojny światowej, władali nią rosyjscy carowie – za ich panowania wyspa była najludniejsza i liczyła prawie 400 osób. Potem okupowali ją Niemcy, a po zakończeniu działań wojennych weszła w skład nowo powstałej Estonii, mimo że niemal wszyscy jej mieszkańcy byli narodowości szwedzkiej. Przyłączenie Ruhnu do Estonii proklamowano 17 stycznia 1919 roku, ale mieszkańcy nie mieli o tym pojęcia, ponieważ sroga zima całkowicie odcięła wyspę od świata. O ten niewielki skrawek lądu zabiegali także Łotysze, wszak z wyspy do Łotwy najbliżej. Estoński rząd wpadł jednak na pomysł, by wraz z ustąpieniem lodów wysłać na Ruhnu ekspedycję dyplomatyczno-handlową. Zaproponowano wyspiarzom wejście w skład Estonii, a dla zachęty postanowiono wykupić cały zapas foczego tranu od mieszkańców. Przekazano im w zamian gotówkę, sól, mąkę, strzelby oraz oczywiście alkohol. Walne zebranie mieszkańców zatwierdziło traktat akcesyjny. Przed zakończeniem II wojny światowej wyspę opuścili Szwedzi, a na ich miejsce wkroczyła Armia Czerwona, która bardzo długo miała tu swój garnizon. Ostatni radziecki żołnierz opuścił Ruhnu w 1994 roku – 3 lata po odzyskaniu niepodległości przez Estonię.
Do atrakcji wyspy należy metalowa latarnia morska z 1877 roku stojąca na szczycie wzgórza Haubjerre. Niby nic szczególnego, ale jej konstruktorem był Gustaw Eiffel ten od paryskiej wieży.
Na wyspie są też 2 kościoły ewangelickie. Jeden drewniany z 1644 roku, drugi kamienny z 1912. Niestety ten młodszy właśnie w remoncie.
Wart obejrzenia jest również niewielki skansen i… pojazdy. Uwierzcie, że poza wyspą nie zostałyby dopuszczone do ruchu 🙂
P.S. A miś? A no na pamiątkę tego, który dopłynął na wyspę na krze w 2006 roku.
